Των Mark Gilbert, James Greiff
Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζα ρωτήθηκε χθες για το εάν ο οργανισμός του θα εξέταζε την αναθεώρηση του στόχου 2% για τον πληθωρισμό. "Θα δοκίμαζε την αξιοπιστία μας εάν επρόκειτο να αλλάξουμε τον στόχο όταν κάνουμε τόσες προσπάθειες να τον πετύχουμε", απάντησε ο Draghi. "Δεν υπήρξε καμία συζήτηση για αλλαγή του στόχου για τον πληθωρισμό". Με την ΕΚΤ ωστόσο να περικόπτει τις δικές της εκτιμήσεις για τα επόμενα τρία χρόνια, είναι ώρα η κεντρική τράπεζα να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και να παραδεχθεί την ήττα της.
Οι τιμές καταναλωτή στην ευρωζώνη θα αυξηθούν οριακά, κατά 0,1% φέτος, και στη διάρκεια κάποιων μηνών οι τιμές μπορεί ακόμη και να μειωθούν, τόνισε ο Draghi. Ακόμη και μέχρι το 2017, η ΕΚΤ αναμένει οι τιμές να αυξηθούν μόλις κατά 1,8% σε ετήσια βάση. Επομένως ο στόχος του 2% είναι μια ιστορία την οποία θα πρέπει να αποχαιρετήσει σε αυτό το περιβάλλον. Επιπλέον, φαίνεται ότι μπορεί να το κάνει με ασφάλεια.
Οι κεντρικές τράπεζες δυσφορούν ότι ο πληθωρισμός επιβραδύνεται τόσο πολύ. Φοβούνται ότι οι στάσιμες τιμές καταναλωτή θα οδηγήσουν σε αποπληθωρισμό, μια σταθερή πτώση των τιμών που με τη σειρά του πνίγει την οικονομία καθώς οι καταναλωτές σταματούν να ψωνίζουν διότι περιμένουν να βρουν καλύτερες ευκαιρίες στο μέλλον. Αυτό εξηγεί εν μέρει γιατί η ΕΚΤ, η Federal Reserve, η Τράπεζα της Αγγλίας και άλλες κεντρικές τράπεζες, έχουν στόχους για τον πληθωρισμό –όχι απλώς να σταματούν τον πληθωρισμό από το να ενισχύεται., αλλά επίσης να σταματούν μια πτώση των τιμών καταναλωτή να συμπιέζει την ανάπτυξη. (Το γιατί όλοι φαίνεται να θεωρούν το 2% ως τον μαγικό αριθμό, είναι δύσκολο να σχολιάσει κανείς).
Αλλά στο μέσον αυτού που αναμφισβήτητα είναι το μεγαλύτερο οικονομικό πείραμα που έχει αναληφθεί ποτέ, υπάρχουν λιγοστές ενδείξεις ότι οι καταναλωτές αισθάνονται ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα σχετικά με το πώς τα οικονομικά βιβλία αναφέρουν ότι θα πρέπει να συμπεριφέρονται σε ένα κλίμα αυτού που μπορεί καλύτερα να περιγραφθεί ως slowflation. Οι πωλήσεις λιανικής στην ευρωζώνη έχουν αυξηθεί από την αρχή του προηγουμένου έτους, σημειώνοντας άνοδο κατά μέσο όρο 1,6% ακόμη και αν ο μέσος όρος για τον ετήσιο πληθωρισμό της περιόδου, είναι ένα οριακό 0,3% και εξακολουθεί να είναι οριακά άνω του μηδενός:
Δεν είναι απλώς η ευρωζώνη που βιώνει αυτή την περίεργη εμπειρία. Μια παρόμοια (αν και λιγότερο διακριτή) εικόνα επικρατεί στις ΗΠΑ, γεγονός που υποδηλώνει ότι οι απαισιόδοξοι για τον πληθωρισμό –συμπεριλαμβανομένου και εμού- ίσως να έχουν φοβηθεί ακόμη και τη σκιά τους:
Όπως τόνισε ο Draghi, πολλά από τα πράγματα για τα οποία ενδιαφέρεται η ΕΚΤ, είναι να δείχνει σημάδια βελτίωσης. Η ανεργία είναι στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων τριών και πλέον ετών, η πίστωση αρχίζει να ρέει και η προσφορά χρήματος (που μπορεί να είναι εκτός μόδας αλλά παραμένει ένας καλός οδηγός για το εάν έχει αποτέλεσμα η νομισματική πολιτική) επιταχύνεται με γοργούς ρυθμούς –η ευρύτερη μέτρηση του τι αποκαλείται M3 προσφορά χρήματος, αυξάνεται με ετήσιο ρυθμό 5,3%, τον ταχύτερο των τελευταίων έξι και πλέον ετών.
Επομένως, ενώ η αύξηση του ΑΕΠ κατά 0,3% στο β΄ τρίμηνο ήταν υποτονική, τα συστατικά για τις μελλοντικές βελτιώσεις φαίνεται να υπάρχουν. Αντί να ενισχυθεί το υφιστάμενο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (το οποίο, εάν δεν είχε αργήσει τόσο πολύ να παρουσιαστεί, πιθανώς θα ήταν περισσότερο από επαρκές), ο Draghi θα πρέπει να εξετάσει να απελευθερωθεί από τον ζουρλομανδύα του τρέχοντος στόχου του πληθωρισμού –μπορεί πάντα να τον επαναεισάγει μόλις η κρίση της Κίνας, η κατάρρευση στις αναδυόμενες αγορές και η συνθηκολόγηση της τιμής του πετρελαίου, σταματήσουν να επισκιάζουν τον οικονομικό ορίζοντα.
Πηγή: bloomberg.com / capital.gr
